Όσο διαπιστώνω ότι στις μέρες μας επικρατεί ολοένα και περισσότερο η νοοτροπία της "αρπαχτής", του γρήγορου κι εύκολου, αγόγγυστου κέρδους, του "βολέματος" και της γρήγορης κοινωνικής, οικονομικής και εργασιακής ανόδου και αναγνώρισης, αντί να απελπίζομαι ή να θέλω να εγκαταλείψω τη χώρα όπως πολλοί άλλοι που απήυδησαν με την αναξιοκρατία και την ανέλιξη ατόμων που δεν κόπιασαν για να αποκτήσουν κάτι ή θεωρούν δεδομένο ότι η επιτυχία συνδέεται μόνο με παχυλούς μισθούς ή μονιμότητα στο δημόσιο και ελάχιστο μόχθο, μου δημιουργείται η ανάγκη να εξάρω τις προσπάθειες κάποιων ανθρώπων που γνωρίζω ότι εργάζονται.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον κόπο που αφιερώνουν στην κύρια εργασία τους, ούτε μόνο στην υπευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζουν όποιο έργο τούς ανατεθεί ή αναλάβουν.
Οι άνθρωποι αυτοί για τους οποίους θέλω να μιλήσω, αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στο να φέρουν σε πέρας όσα έχουν αναλάβει, όχι απλά για να τα διεκπεραιώσουν, αλλά για να έχουν ένα πραγματικά καλό αποτέλεσμα, όχι από ματαιοδοξία, ούτε από καιροσκοπία, αλλά πάντα με αίσθημα ευθύνης, τελειοθηρία, μεράκι, αρκετό άγχος ώστε να προσφέρουν το κάτι παραπάνω, όχι μόνο στην εργασία τους, αλλά και στις ποικίλες ενασχολήσεις και χόμπυ τους.
Επιλέγω να μιλήσω για αυτούς, γιατί μάλλον δύσκολα θα μιλούσαν οι ίδιοι για το έργο τους [δεν τους αρέσει να επαίρονται], αλλά δύσκολα θα τους το αναγνώριζαν και πολλοί άλλοι σήμερα που το να κοπιάζεις και να δίνεις χρόνο όχι μόνο για να κάνεις καλά τη δουλειά σου, αλλά και για να είναι άριστο και οτιδήποτε άλλο με το οποίο ασχολείσαι, θεωρείται το λιγότερο ανοησία.
Θέλω όμως και να είμαι ειλικρινής: με όλους σε όσους αναφέρομαι σε αυτό το κείμενο, υπάρχει μια φιλική σχέση, που μπορεί να είναι και συνάρτηση όλων των παραπάνω. Ίσως έτσι να αδικώ άλλους που δε γνωρίζω, για τους οποίους θα γράψω, εφόσον μάθω το έργο τους. Ίσως να αδικήσω και άλλους γνωστούς μου αν δεν κάνω αναφορά και σε αυτούς. Σε επόμενο κείμενο θα μιλήσω και για αυτούς.
Προς το παρόν, ας μου επιτραπεί να κάνω λόγο για όσους έχω προσωπική γνώση του έργου τους.
Συμφοιτητές στην ίδια σχολή που σπούδασα κι εγώ, στο Ρέθυμνο, η Ευαγγελία Κατέρη και Γιώργος Κανδύλης, είναι δύο άτομα στα οποία με εξέπλησσε πάντα η ικανότητά τους να μπορούν να συνδυάζουν την εργατικότητα, την υπευθυνότητα, τη συνέπεια και τη μεθοδικότητα με την προσωπική ζωή, αλλά και την ψυχαγωγία. Όσο και αν κατά καιρούς δυσκολεύτηκαν ώστε να πετύχουν αυτό το συνδυασμό, πιστεύω ότι είναι σε καλό δρόμο για να πετύχουν μια ζωή με προσωπική όσο και επαγγελματική ικανοποίηση και καταξίωση. Είναι από τα λίγα άτομα που γνωρίζω που έχουν κρατήσει την ισορροπία αυτή και αντλούν δύναμη από τις φιλικές και προσωπικές τους σχέσεις, για να αντεπεξέλθουν στα πολλαπλά τους έργα. Πρόκειται για δύο άτομα που έχουν ιδέες, γνώσεις, ικανότητες, αισιοδοξία, συστατικά απαραίτητα για να κάνω λόγο για δύο φερέλπιδες επιστήμονες και ισορροπημένους ανθρώπους.
Ίσως για όλα αυτά να έχουν συμβάλει και οι σύντροφοί τους και επίσης πολυάσχολοι, Νίκος και Κωνσταντίνα, που επίσης είναι συνάδελφοι.
Συνάδελφοι είναι και ο Ηρακλής Ηρακλέους και ο Σπύρος Ρούσσινος. Και αυτοί δεν αρκέστηκαν σε ένα πτυχίο. Νοσηλευτές και οι δύο - ο Ηρακλής στην Κύπρο κι ο Σπύρος στην Αθήνα- συνέχισαν τις σπουδές τους στην ψυχολογία κάι όχι μόνο. Ο Ηρακλής συνδυάζει οικογενειακή ζωή, με εργασία, σπουδές και το πάθος του για τη φωτογραφία. Ο Σπύρος, ολοκληρώνοντας μεταπτυχιακό και ειδιεκεύσεις σε ψυχοθεραπείες, δημιούργησε μαζί με συναδέλφους μια ειδική ομάδα για αντιμετώπιση κρίσεων και τραυματικών συμβάντων, πρωτοπορώντας.
Από τον Πανεπιστημιακό χώρο εξ αρχής και ακόμα και σήμερα ξεχωρίζω το Ρόμπερτ Μέλλον και το Μάριο Πουρκό. Αμφότεροι είναι από τα πιο υπεύθυνα και εργατικά άτομα στο χώρο της Ακαδημαϊκής Ψυχολογίας στην Ελλάδα, με πραγματικό ενδιαφέρον για την επιστήμη τους, με ενδιαφέρον για το φοιτητή, τον οποίο δεν αντιμετώπισαν ποτέ ως κατώτερο, χωρίς ματαιοδοξία ούτε οπορτουνισμό, αλλά με στόχο την προαγωγή της επιστήμης μας και τη μόρφωση και καθοδήγηση των φοιτητών τους, στο πλευρό των οποίων στέκονται πάντα και αποτελώντας πρότυπο για το μόχθο τους, χωρίς ποτέ να ξεγελάσουν τους μελλοντικούς επιστήμονες, χωρίς να τους χρησιμοποιήσουν ως άμισθους υπαλλήλους όπως αρκετοί ακαδημαϊκοί που καπηλεύονται τις ιδέες των φοιτητών τους. Είμαστε τυχεροί όσοι είχαμε μαθήματά τους ή συνεργαστήκαμε μαζί τους.
Το ίδιο πάθος μοιράζονται και ο Γιάννης Κοκκινάκης και ο Λεωνίδας Πυργάρης, καθηγητές στη Μέση Εκπαίδευση, φιλότιμοι, με αγάπη τόσο για τη δουλειά τους όσο και για τους νέους που μορφώνουν. Δεν αρκούνται στο να κάνουν απλά τη δουλειά τους αλλά επιμένουν στο να βελτιώνονται, παρόλο που τα χρόνια που εργάζονται θα μπορούσαν να τους έχουν φθείρει, μετά από πλείστες απογοητεύσεις.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο φίλους μου στη Χίο, τους οποίους ένα από τα στοιχεία που τους συνδέει είναι το μοναδικό προϊόν του νησιού, η μαστίχα. Ο Δημήτρης Κοκκινάκης και ο Μίλτος Σαραντινίδης, συμμαθητές στο παρελθόν, πλέον ασχολούνται από αλλο μετερίζι ο καθένας με τη μαστίχα. Ο Δημήτρης, φαρμακοποιός, έχει καταφέρει να έχει αναγνωριστεί από τους πραγματικούς πνευματικούς ανθρώπους της Χίου, αλλά και όχι μόνο, για τη συνεχή και αδιακοπη έρευνά του για τη μαστίχα που έχει αποτυπωθεί σε αρκετά συγγράμματα, για την εντρύφησή του στην ιστορία της φαρμακευτικής αλλά και της Χίου που έχει παρουσιαστεί σε συνέδρια και στο εξωτερικό, για τη συμμετοχή του στη δημιουργία μουσείου φαρμακευτικής, σε χωριό εκτός κέντρου, αλλά και για το κοινωνικό του έργο -με τη δημιουργία συλλόγου αιμοδοτών- και το συγγραφικό και λογοτεχνικό. Ο Μίλτος, χημικός μηχανικός, με μεταπτυχιακό και στη Διοίκηση επιχειρήσεων, παρόλο που χρειάστηκε να αναλάβει διπλό πόστο στην ΕΜΧ, με πολλαπλάσιες ευθύνες και ελάχιστο χρόνο, ανέλαβε και διοικητική θέση στον ΚοιΣΠΕ Ωρίων -για τον οποίο ήδη έχω κάνει λόγο- και κατάφερε να προωθήσει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες που έχουν άξονα το κοινωνικό έργο.
Πραγματικά, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό να αντεπεξέρχονται σε όλες αυτές τις ευθύνες όλοι αυτοί οι πολυπράγμονες άνθρωποι, και ταυτόχρονα χαίρομαι που μπορούν και να είναι και κάτι παραπάνω από καλοί σε όσα κάνουν, δύνοντας παράδειγμα και κουράγιο στους υπόλοιπους.
Χρειάζονται άνθρωποι που θα ανοίξουν το δρόμο για όσους θα ακολουθήσουν, που θα μπορούν να αντιμετωπίζουν και όσες δυσκολίες θα εμφανίζονται σε αυτήν την κοπιαστική διαδικασία, αλλά νομίζω ότι οι προσπάθειές τους πραγματικά αξίζουν τον κόπο και θα ανταμειφθούν, έστω και μακροπρόθεσμα, όχι τόσο από την αναγνώριση, αλλά από την αύξηση του αριθμού των μιμητών τους.
Υπόσχομαι ότι θα αναφερθώ και σε όσους παρέλειψα εδώ και σε όσους ακόμα δεν έχω γνωρίσει τον κόπο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου